بیماری پارکینسون

پارکینسون چیست؟

بیماری پارکینسون یکی از شایع‌ترین بیماری‌های عصبی است که عمدتاً افراد مسن را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری با تخریب سلول‌های تولید‌کننده دوپامین در مغز همراه است که منجر به مشکلات حرکتی، لرزش، سختی عضلات و اختلالات تعادلی می‌شود.

علائم اولیه پارکینسون شامل لرزش دست‌ها، کندی حرکت، سختی عضلات و مشکلات تعادل است که به مرور زمان تشدید می‌شوند. برای مدیریت و کنترل این بیماری، روش‌های متعددی وجود دارد که شامل درمان‌های دارویی، غیر دارویی و تغییرات سبک زندگی است.

در ادامه مقاله به اطلاعات بیشتر از بیماری پارکینسون، روش‌های کنترل بیماری پارکینسون و… می‌پردازیم.

علل به وجود آمدن بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی مزمن است که با تغییراتی در سلول‌های عصبی مغز و سیستم عصبی مرکزی همراه است. این بیماری به طور اصلی به علت خرابی و مرگ تدریجی سلول‌های عصبی خاص، به نام سلول‌های عصبی dopaminergic، در بخش‌های مختلف مغز ایجاد می‌شود.

در افراد مبتلا به پارکینسون، دیده می‌شود که سطح یک پروتئین خاص به نام آلفا-سینوکلئین (alpha-synuclein) در سلول‌های عصبی بالا می‌رود و به شکل تشکیل پلاک‌هایی در سلول‌های عصبی جمع می‌شود. این پلاک‌ها می‌توانند به عنوان عواملی سمی برای سلول‌های عصبی عمل کنند و باعث تخریب و مرگ آن‌ها شوند.

عوامل ژنتیکی

عوامل ژنتیکی نیز در بروز بیماری پارکینسون نقش مهمی ایفا می‌کنند. برخی از افراد مبتلا به پارکینسون، تغییراتی در ژن‌های خود دارند که می‌تواند باعث افزایش امکان ایجاد این بیماری در آن‌ها می‌شود.

به‌طور مثال، تغییرات در ژن‌هایی که نقش در ساختار پروتئین‌ها یا عملکرد سیستم‌های پاک‌سازی و حفظ سلامت سلولی را دارند، می‌تواند به عنوان عوامل مؤثر در افزایش احتمال ابتلا به پارکینسون عمل کند.ی و حفظ سلامت سلولی را دارند، می‌ تواند به عنوان عوامل موثر در افزایش احتمال ابتلا به پارکینسون عمل کند.

عوامل محیطی

علاوه بر عوامل ژنتیکی، عوامل محیطی هم می‌توانند در بروز بیماری پارکینسون نقش داشته باشند.

برخی مطالعات نشان داده‌اند که مواردی مانند قرار گیری در معرض سموم محیطی، تماس مکرر با فلزات سنگین، یا تغییرات در ترکیبات شیمیایی موجود در محیط، ممکن است باعث ایجاد آسیب در سلول‌های عصبی و به عبارت دیگر، به عنوان عوامل خطر آفرین برای بروز بیماری پارکینسون عمل کنند.

پارکینسون در جوانی، میانسالی و پیری

بیماری پارکینسون عموماً در سنین بالای 60 سال بروز می‌کند و با افزایش سن، شیوع آن نیز بیشتر می‌شود. به طوری که حدود 5 نفر از هر 1000 نفر در سنین 60 تا 70 سال و حدود 40 نفر از هر 1000 نفر در سنین 80 تا 90 سال به این بیماری مبتلا می‌شوند.

این بیماری هم مردان و هم زنان را تحت تأثیر قرار می‌دهد، اما نسبت مردان به زنان در این بیماری 2 به 1 است و با بالا رفتن سن، شیوع آن در مردان بیشتر می‌شود.

با این حال، بروز بیماری پارکینسون در افراد زیر سن 60 سال کمتر دیده می‌شود و تنها از هر 20 نفر مبتلا به پارکینسون، 1 نفر در سنین پایین‌تر از 60 سالگی به این بیماری دچار می‌شود که به عنوان “پارکینسون با شروع در جوانی” شناخته می‌شود.

بیماری پارکینسون می‌تواند در هر سنی رخ دهد، اما عوامل ژنتیکی ممکن است در ایجاد این بیماری در افراد زیر 60 سال نقش داشته باشند. اگرچه پارکینسون عموماً ارثی نیست و می‌تواند هر فردی را مبتلا کند، ولی در بیمارانی که اختلال در حس بویایی دارند، شیوع بیشتری دارد.

با این وجود، پارکینسون به عنوان یک بیماری غیر وراثتی شناخته می‌شود که می‌تواند هر کسی را تحت تأثیر قرار دهد، اما عوامل محیطی و ژنتیکی می‌توانند در برخی موارد نقش داشته باشند.

علائم اولیه بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون یکی از بیماری‌های نورولوژیک پیچیده است که اکثراً افراد مسن را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

علائم اولیه این بیماری معمولاً در اوایل مراحل بیماری ظاهر می‌شوند و می‌توانند به طور تدریجی تشدید شوند. برخی از علائم اولیه شامل موارد زیر می‌باشد:

لرزش

یکی از علائم بارز بیماری پارکینسون، لرزش یا ترسیدگی است که معمولاً از دست‌ها و پا‌ها شروع می‌شود. این لرزش معمولاً در حالت استراحت بیشتر احساس می‌شود و با فعالیت بدنی کاهش می‌یابد.

سفتی عضلات

عضلات بیماران مبتلا به پارکینسون ممکن است سفت و گرفته شده به نظر برسند که این وضعیت می‌تواند باعث مشکلات در حرکت و انجام وظایف روزمره شود.

کندی حرکت

بیماران ممکن است حرکت‌های آنان به‌طور کلی کند و کم حرکت باشد. این شامل کندی در راه رفتن، تغییرات در حرکتات روز مره مانند برگشتن به طرف معکوس و نیاز به زمان برای انجام وظایف ساده می‌شود.

مشکلات تعادلی و انعطاف‌ پذیری

بیماران ممکن است با مشکلات تعادلی و افت فعالیت‌های انعطاف‌پذیری روبرو شوند، که می‌تواند باعث افتادن و آسیب دیدن آنان شود. این علائم ممکن است در هر فرد متفاوت باشند و با پیشرفت بیماری، تشدید شوند.

راه‌ های کنترل بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون، یکی از بیماری‌های عصبی پیچیده است که تأثیرات جدی بر کیفیت زندگی فرد دارد.

این بیماری که اغلب با افزایش سن بیشتر شیوع پیدا می‌کند، تأثیرات مخربی بر روی حرکت و کیفیت زندگی فرد دارد. برای پیشگیری و کاهش خطر ابتلا به پارکینسون، می‌توان از راهکار‌های زیر استفاده کرد:

فعالیت بدنی

ورزش و فعالیت بدنی منظم به عنوان یکی از اصول اساسی حفظ سلامتی عمومی و جلوگیری از بروز بیماری‌های عصبی نظیر پارکینسون، بسیار اهمیت دارد.

تحقیقات نشان داده است که فعالیت‌های ورزشی منظم می‌تواند به بهبود جریان خون، کاهش التهابات، و تقویت سیستم عصبی مرکزی کمک کند.

پیاده روی، دوچرخه سواری، شنا، و تمرینات مقاومتی از جمله فعالیت‌هایی هستند که می‌توانند به تقویت عضلات، افزایش انعطاف‌پذیری، و کاهش خطر ابتلا به بیماری‌های عصبی کمک کنند.

تغذیه سالم

تأمین مواد غذایی متنوع و سالم برای بدن از اهمیت بالایی برخوردار است. مصرف میوه‌ها و سبزیجات، که منابع غنی از ویتأمین‌ها، مواد معدنی، و آنتی اکسیدان‌ها هستند، می‌تواند به حفظ سلامت عمومی و به ویژه سلامت عصبی کمک شایانی نماید.

اسید‌های چرب امگا-۳ که در ماهی‌ها موجود است، نیز به عنوان یکی از عوامل مؤثر در حفظ سلامت عصبی مورد توصیه قرار می‌گیرد.

مدیریت استرس

استرس به عنوان یکی از عوامل مؤثر در بروز بیماری‌ های عصبی مانند پارکینسون، در اجتناب از این بیماری نقش بسیار مهمی دارد.

مدیریت استرس از طریق تمرینات مدیتیشن، تکنیک‌های تنفسی عمیق، و فعالیت‌ های آرامش‌ بخش مانند یوگا و تمرینات ریلکساسیونی، می‌ تواند به تقویت ذهن و حفظ سلامت عصبی کمک کند.

علاوه بر این، مشاوره روان‌ شناسی و تغییر در الگو های زندگی می‌ تواند در کاهش استرس و بهبود کیفیت زندگی کمک نماید.

ساده ترین روش در کنترل بیماری پارکینسون

همانطور که گفتیم بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی پیچیده است که نیاز به مدیریت دقیق و استفاده از روش‌های متنوع برای کنترل علائم و پیشگیری از پیشرفت آن دارد.

یکی از روش‌های موثر در این زمینه، استفاده از دستگاه آب آلتیمیت آکواویتا است که با تولید آب حاوی هیدروژن مولکولی فعال، نقش مهمی در کاهش استرس اکسیداتیو ایفا می‌کند.

در نتایج ثبت شده ی کتابخانه ملی پزشکی امریکا پیرامون تحقیقات دانشمندان بر روی بیماری پارکینسون آمده است: مصرف هیدروژن مولکولی فعال، به دلیل خاصیت مقابله با استرس اکسیداتیو و همچنین هیدروکسی دوپامین نقش مهمی در جلوگیری از پیشرفت این بیماری خواهد داشت. بنابراین، مصرف آب آکواویتا می‌تواند به عنوان یک مکمل درمانی طبیعی و مفید برای بیماران پارکینسون مورد استفاده قرار گیرد.

آب آلتیمیت آکواویتا با استفاده از فرآیند کاملاً طبیعی، خاصیت آلکالاین پیدا کرده و دارای pH بین ۸ تا ۹.۵ است که به تعادل اسید-باز بدن کمک می‌کند. همچنین، این آب حاوی هیدروژن مولکولی فعال است که تاثیر مستقیم در کنترل، پیشگیری و درمان بیش از 40 نوع بیماری از جمله پارکینسون دارد.

مصرف هیدروژن مولکولی موجود در آب آکواویتا می‌تواند گام مؤثری در تثبیت شرایط بیماری پارکینسون بردارد و به بیماران کمک کند تا علائم این بیماری را بهتر مدیریت کنند. با نوشیدن منظم آب آکواویتا، بیماران پارکینسون می‌توانند از مزایای آنتی‌اکسیدانی آن بهره‌مند شوند و به بهبود کیفیت زندگی خود کمک کنند.

برای کسب اطلاعات بیشتر با مشاوران ما در آکواویتا تماس حاصل فرمایید.

مراحل و سطح های مختلف بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون، اختلالی عصبی پیشرونده است که بر حرکت بدن تأثیر می‌ گذارد. این بیماری به دلیل از دست دادن سلول‌ های عصبی در بخش‌ هایی از مغز که حرکت را کنترل می‌ کنند، ایجاد می‌ شود. در ادامه مقاله، به بررسی مراحل مختلف بیماری پارکینسون از علائم خفیف تا ناتوانی می پردازیم.

علائم خفیف بیماری پارکینسون

در مرحله اولیه بیماری پارکینسون، علائم ممکن است ظریف و به سختی قابل تشخیص باشند. لرزش خفیف در یک دست، سفتی عضلات یا کندی حرکات، زنگ خطر های خاموشی هستند که می‌ توانند خبر از آغاز این بیماری را بدهند. از جمله علائم این مرحله میتوان به موارد زیر اشاره کرد:

• لرزش: لرزش در دست‌ها، انگشتان یا بازوها، به خصوص در حالت استراحت، شایع‌ ترین علامت اولیه است. این لرزش ممکن است به عنوان “لرزش اساسی” شناخته شود.
• سفتی عضلات: سفتی یا انقباض عضلات می‌تواند در عضلات بازوها، پاها و تنه احساس شود. این سفتی می‌تواند دامنه حرکت را محدود کند و انجام حرکات ساده را دشوار کند.
• کندی حرکات: برادی‌ کینزی به کندی غیرطبیعی حرکات اشاره دارد. افراد مبتلا به پارکینسون در این مرحله ممکن است در انجام کارهایی مانند راه رفتن، نوشتن یا صحبت کردن با مشکل مواجه شوند.
• مشکلات تعادل: از دست دادن تعادل و افزایش خطر زمین خوردن از علائم شایع در این مرحله است.

آشکار شدن علائم بیماری

با پیشرفت بیماری، علائم پارکینسون واضح‌ تر و آشکارتر می‌شوند. لرزش شدیدتر می‌شود و به سایر قسمت‌های بدن نیز سرایت می‌کند. سفتی عضلات افزایش می‌یابد و حرکات کندتر می‌شوند.

• لرزش: لرزش در این مرحله می‌تواند در حالت استراحت و در حین حرکت رخ دهد. دامنه و شدت لرزش ممکن است در طول روز و با گذشت زمان متفاوت باشد.
• سفتی عضلات: سفتی عضلات می‌تواند به حدی شدید باشد که انجام حرکات روزمره را دشوار یا غیرممکن کند. این امر می‌تواند منجر به درد و ناراحتی شود.
• کندی حرکات: برادی‌ کینزی در این مرحله بارزتر می‌شود. افراد مبتلا به پارکینسون ممکن است در راه رفتن، صحبت کردن، غذا خوردن و لباس پوشیدن دچار مشکل شوند.
• مشکلات تعادل و راه رفتن: خطر زمین خوردن در این مرحله به طور قابل توجهی افزایش می‌یابد. افراد مبتلا به پارکینسون ممکن است نیاز به کمک برای راه رفتن یا حفظ تعادل داشته باشند.
• اختلالات خلقی: افسردگی و اضطراب از جمله شایع‌ ترین اختلالات خلقی مرتبط با بیماری پارکینسون در این مرحله هستند.
• مشکلات خواب: بی‌ خوابی، خواب‌ آلودگی در طول روز و اختلالات خواب دیگر می‌توانند در این مرحله رخ دهد.

نیاز به کمک و از دست دادن استقلال

در مرحله 3 بیماری پارکینسون، استقلال فرد به طور قابل توجهی محدود می‌شود. انجام فعالیت‌های روزمره بدون کمک دشوار یا غیرممکن می‌شود.

• لرزش: لرزش می‌تواند در تمام قسمت‌ های بدن وجود داشته باشد و حتی در هنگام خواب نیز ادامه یابد.
• سفتی عضلات: سفتی عضلات در این مرحله می‌تواند بسیار شدید باشد و منجر به انقباض عضلانی شود. این امر می‌تواند حرکت را بسیار دشوار کند و دردناک باشد.
• کندی حرکات: برادی‌ کینزی شدید در این مرحله، انجام حتی ساده‌ ترین حرکات را نیز به چالش می‌کشد. افراد مبتلا به پارکینسون ممکن است نیاز به کمک برای انجام فعالیت‌ های اساسی مانند غذا خوردن، لباس پوشیدن و حمام کردن داشته باشند.
• مشکلات تعادل و راه رفتن: راه رفتن بدون کمک در این مرحله دشوار یا غیر ممکن است. افراد مبتلا به پارکینسون ممکن است نیاز به واکر یا ویلچر داشته باشند.
• اختلالات خلقی: افسردگی و اضطراب می‌توانند در این مرحله بسیار شدید باشند.
• مشکلات شناختی: مشکلات حافظه، تمرکز و قضاوت ممکن است در این مرحله شروع شود.
• اختلالات گفتاری: دیس آرتری یا مشکل در صحبت کردن در این مرحله شدید تر میشود.

وابسته شدن فرد و نیازمند داشتن مراقبت شبانه روزی

در مرحله 4 بیماری پارکینسون، استقلال فرد به شدت محدود می‌شود و او به مراقبت شبانه روزی نیاز دارد.

• لرزش: لرزش در این مرحله می‌تواند مداوم و شدید باشد، حتی در هنگام خواب.
• سفتی عضلات: انقباض عضلانی در این مرحله شایع است و می‌تواند منجر به درد و ناراحتی قابل توجهی شود.
• کندی حرکات: افراد مبتلا به پارکینسون در این مرحله برای انجام هر حرکتی به کمک نیاز دارند.
• مشکلات تعادل و راه رفتن: راه رفتن بدون کمک در این مرحله غیر ممکن است. افراد مبتلا به پارکینسون به ویلچر نیاز دارند.
• اختلالات خلقی: افسردگی و اضطراب می‌توانند بسیار شدید باشند و به طور قابل توجهی کیفیت زندگی را تحت تاثیر قرار دهند.
• مشکلات شناختی: زوال عقل در این مرحله شایع است. افراد مبتلا به پارکینسون ممکن است در درک و به خاطر سپردن اطلاعات، تصمیم‌گیری و انجام وظایف فکری مشکل داشته باشند.
• اختلالات گفتاری: دیس آرتری (مشکل در صحبت کردن) می‌تواند به حدی شدید باشد که برقراری ارتباط دشوار شود.
• مشکلات بلع: دیسفاژی (مشکل در بلع) می‌تواند خطر خفگی را افزایش دهد.
• مشکلات گوارشی: یبوست، بی‌اختیاری ادرار و مشکلات مثانه در این مرحله شایع است.

ناتوانی شدید فرد مبتلا به بیماری پارکینسون

در مرحله 5 بیماری پارکینسون، فرد به طور کامل به مراقبت شبانه روزی نیاز دارد و قادر به حرکت بدون کمک نیست.

• لرزش: لرزش می‌تواند در تمام قسمت‌های بدن وجود داشته باشد و حتی در هنگام خواب نیز ادامه یابد.
• سفتی عضلات: انقباض عضلانی شدید و مداوم است.
• بی‌ تحرکی: افراد مبتلا به پارکینسون در این مرحله قادر به حرکت بدون کمک نیستند.
• نیاز به مراقبت کامل: افراد مبتلا به پارکینسون در این مرحله برای تمام فعالیت‌های روزانه خود به مراقبت و کمک نیاز دارند.
• مشکلات تنفسی: مشکلات تنفسی ممکن است رخ دهد و نیاز به مراقبت تنفسی باشد.
• زوال عقل: زوال عقل شدید در این مرحله شایع است. افراد مبتلا به پارکینسون ممکن است در برقراری ارتباط، درک محیط اطراف خود و شناخت افراد آشنا مشکل داشته باشند.

لازم به ذکر است افرادی که به طور منظم داروهای خود را استفاده می­‌کنند، امکان دارد که علائم مراحل پیشرفته را هیچگاه تجربه نکنند.ولی امکان اینکه علائم حرکتی دیگری به سراغ آن­ها برود بسیار بالاست.

نکات مهم در کنترل بیماری پارکینسون

تشخیص بیماری پارکینسون

تشخیص پارکینسون بر اساس معاینه بالینی و بررسی تاریخچه پزشکی بیمار صورت می‌گیرد. پزشکان با انجام تست‌های نورولوژیک و استفاده از تصویربرداری مغزی می‌توانند بیماری را تشخیص دهند. تشخیص زودهنگام و دقیق بیماری اهمیت زیادی دارد زیرا می‌تواند به شروع زودهنگام درمان و کنترل بهتر علائم منجر شود.

روش‌ های دارویی کنترل پارکینسون

داروهای مختلفی برای کنترل علائم پارکینسون مورد استفاده قرار می‌گیرند. از جمله مهم‌ترین این داروها می‌توان به لوودوپا، آگونیست‌های دوپامین و مهارکننده‌های MAO-B اشاره کرد.

این داروها به افزایش سطح دوپامین در مغز کمک کرده و علائم حرکتی بیماری را کاهش می‌دهند. استفاده منظم و تحت نظر پزشک از این داروها می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی بیماران کمک کند.

البته نکته مهم این است که تمام این موارد باید تحت نظر پزشک متخصص ارائه و نسخه شوند.

تغذیه مناسب برای بیماران پارکینسون

تغذیه سالم و متعادل نقش مهمی در کنترل علائم پارکینسون دارد. مصرف مواد غذایی حاوی آنتی‌اکسیدان‌ها، ویتامین‌ها و مواد مغذی می‌تواند به حفظ سلامت سلول‌های عصبی کمک کند.

بیماران پارکینسون باید از مصرف غذاهای فرآوری شده و پرچرب پرهیز کنند و به جای آن‌ها میوه‌ها، سبزیجات، ماهی‌های چرب و غلات کامل را در رژیم غذایی خود قرار دهند.

ورزش و فیزیوتراپی در کنترل پارکینسون

ورزش منظم و فیزیوتراپی می‌توانند به بهبود حرکت، تعادل و انعطاف‌پذیری بیماران پارکینسون کمک کنند. تمرینات تعادلی، کششی و تقویتی می‌توانند علائم حرکتی بیماری را کاهش داده و خطر سقوط را کم کنند.

همچنین، فیزیوتراپیست‌ها می‌توانند تکنیک‌های خاصی را به بیماران آموزش دهند که به بهبود عملکرد روزمره آن‌ها کمک می‌کند.

حمایت روانی در کنترل بیماری پارکینسون

حمایت روانی از بیماران پارکینسون و خانواده‌های آن‌ها اهمیت زیادی دارد. مشاوره روانشناسی، گروه‌های حمایتی و تکنیک‌های مدیریت استرس می‌توانند به کاهش اضطراب و افسردگی در بیماران کمک کنند.

ایجاد یک شبکه حمایتی قوی می‌تواند به بیماران کمک کند تا با چالش‌های روانی و عاطفی ناشی از بیماری بهتر مقابله کنند.

معاینات دوره‌ ای و پیگیری مداوم

معاینات دوره‌ای و پیگیری مداوم توسط پزشکان متخصص نقش مهمی در کنترل بیماری پارکینسون دارد. این معاینات می‌توانند به تنظیم دقیق‌تر داروها، شناسایی عوارض جانبی و پیشرفت بیماری کمک کنند.

همچنین، پیگیری منظم می‌تواند به بیماران اطمینان بدهد که تحت نظارت دقیق قرار دارند و درمان‌های مناسب برای آن‌ها در نظر گرفته می‌شود.

استفاده از تکنولوژی‌های به روز در کنترل پارکینسون

تکنولوژی‌های جدید هوشمند مانند دستگاه‌های پوشیدنی، اپلیکیشن‌های موبایل و سیستم‌های مانیتورینگ می‌توانند به نظارت و مدیریت بهتر علائم پارکینسون کمک کنند. این ابزارها می‌توانند به بیماران کمک کنند تا فعالیت‌های روزمره خود را بهتر پیگیری کرده و اطلاعات دقیقی از وضعیت خود به پزشکان ارائه دهند. استفاده از این تکنولوژی‌ها می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی بیماران منجر شود.

پیشرفت‌ های علمی و درمان‌ های جدید در کنترل پارکینسون

تحقیقات علمی و پیشرفت‌های جدید در زمینه درمان پارکینسون امید به کنترل بهتر و درمان کامل این بیماری را افزایش داده است. از جمله این پیشرفت‌ها می‌توان به توسعه داروهای جدید، روش‌های جراحی نوین و تکنیک‌های ژن‌درمانی اشاره کرد. با ادامه تحقیقات و توسعه روش‌های جدید، امید به بهبود کیفیت زندگی و افزایش طول عمر بیماران پارکینسون بیشتر می‌شود.

روش‌ های درمانی جدید برای بیماری پارکینسون

دارو های دوپامینرژیک

یکی از روش‌های درمانی اصلی برای کنترل علائم پارکینسون استفاده از داروهای دوپامینرژیک است. این داروها به افزایش سطح دوپامین در مغز کمک می‌کنند و می‌توانند لرزش، سختی عضلات و کندی حرکت را کاهش دهند.

از جمله این داروها می‌توان به لوودوپا، آگونیست‌های دوپامین و مهارکننده‌های MAO-B اشاره کرد. استفاده منظم و دقیق از این داروها تحت نظر پزشک متخصص می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی بیماران کمک کند.

تحریک عمیق مغز (DBS)

تحریک مغز عمیق (DBS) یک روش جراحی است که در آن الکترودهایی در مناطق خاصی از مغز قرار می‌گیرند و با ارسال سیگنال‌های الکتریکی به تنظیم فعالیت‌های غیرطبیعی مغز کمک می‌کنند.

این روش برای بیمارانی که به داروهای معمول پاسخ نمی‌دهند یا عوارض جانبی زیادی دارند، می‌تواند بسیار مفید باشد. DBS می‌تواند علائم اصلی پارکینسون مانند لرزش و سختی عضلات را به طور قابل توجهی کاهش دهد.

فیزیوتراپی و کاردرمانی

فیزیوتراپی و کاردرمانی به بهبود حرکت، تعادل و انعطاف‌پذیری بیماران مبتلا به پارکینسون کمک می‌کنند. این روش‌های درمانی می‌توانند شامل تمرینات تعادلی، تمرینات کششی و تقویتی، و تکنیک‌های خاصی برای بهبود حرکت و کاهش خطر سقوط باشند.

کاردرمانی نیز به بیماران کمک می‌کند تا مهارت‌های روزمره خود را حفظ کنند و استقلال خود را تا حد ممکن نگه دارند.

تکنیک‌ های شناختی و رفتاری

تکنیک‌های شناختی و رفتاری به بیماران پارکینسون کمک می‌کنند تا با مشکلات روانی و عاطفی ناشی از بیماری مقابله کنند. این تکنیک‌ها شامل مشاوره روانشناسی، تمرینات تمرکز و ذهن‌آگاهی، و تکنیک‌های مدیریت استرس می‌باشند.

استفاده از این روش‌ها می‌تواند به کاهش اضطراب و افسردگی در بیماران پارکینسون کمک کند و کیفیت زندگی آن‌ها را بهبود بخشد.

موسیقی‌ درمانی

موسیقی‌درمانی به عنوان یک روش مکمل می‌تواند به بهبود حرکت و روانی بیماران پارکینسون کمک کند.

شنیدن موسیقی ریتمیک و شرکت در جلسات موسیقی‌درمانی می‌تواند هماهنگی و حرکت بیماران را بهبود دهد و حتی به کاهش لرزش‌ها کمک کند. این روش به ویژه برای بیماران مسن و کسانی که به سایر درمان‌ها پاسخ نمی‌دهند، مفید است.

تغذیه مکمل و آنتی‌ اکسیدان‌ ها

تحقیقات نشان داده است که تغذیه مناسب و مصرف مکمل‌های غذایی می‌تواند به بهبود علائم پارکینسون کمک کند.

مصرف مواد غذایی حاوی آنتی‌اکسیدان‌ها مانند ویتامین E و C، و همچنین مواد غذایی حاوی امگا-3 مانند ماهی‌های چرب، می‌تواند به کاهش استرس اکسیداتیو در مغز کمک کند. این مواد مغذی می‌توانند به حفظ سلول‌های عصبی و بهبود عملکرد کلی مغز کمک کنند.